De gezellige mevrouw uit indonesie
Enkele weken geleden belde een mevrouw op die al zestien jaar klant bij ons was. Ze zag niet zo best meer, en ze wou een andere bril omdat haar eigen (zestien jaar oude) bril ouderwets was.
Het was een zeer enthousiaste vriendelijke dame en we waren meteen allemaal lieverds en schatten. Ik maakte een afspraak en ging er enkele dagen later heen. De dame ontving mij allervriendelijkst en toonde me haar probleem. Sterk misvormde tenen zorgden ervoor dat geen schoen maar meer paste. Met een rollator schuifelde ze nog wat door de woonkamer van haar flatje.
Maar wat een leuke vrouw. Allemaal verhalen over Indonesie, haar jeugd, de jappenkampen, haar avonturen, haar belevenissen in Nederland, kookkunst, kinderen en kennisen, enzovoorts. Ze kon met smaak vertellen, ik heb constant met een lach op de stoel gezeten. Ondanks alles een zeer positief ingestelde vrouw met levenslust. Haar ogen waren feitelijk niet zo best maar ze vond het zelf nog wel meevallen. Een kleine aanpassing aan de brilsterkte zou het kijken iets comfortabeler maken. Daarna ging ze brillen passen en ze koos een mooi, opvallend model uit. Ze vond dat die wel gezien mocht worden, en wat een ander er van vond was niet belangrijk.
Een week later belde ze op, en aan de brede glimlach van mijn collega vermoedde ik al dat het die mevrouw was. En ja, ze informeerde naar de bril, of die al klaar was en we waren allemaal schatten en lieverds. De bril was net klaar en ik bracht hem meteen maar even. Ik kon meteen mee eten, de kruidig geurende lunch rook overheerlijk, maar dat kon ik niet aannemen. Er was een medewerker uitgevallen wegens ziekte en we hadden een actie, dus druk genoeg in de winkel. Maar anders . . .
De moraal van deze verhalen is dat oude mensen net zo goed geholpen moeten worden als jonge, mondige mensen. En dat ouderen volwassen zijn en niet betutteld hoeven te worden door een twintigjarige. Ze hebben veel gezien en de opkomst van de oorlogen gezien, de auto, de computer, de TV enzovoorts, en bezitten dus een perspectief dat wij jongeren nooit zullen krijgen.
Bovendien, verplaats jezelf eens in hun situatie. Als je zelf oud en slecht ter been bent dan zou je het ook prettig vinden als een opticien nog tijd voor je maakt om langs te komen. Het maken van een bril voor een bejaarde is vaak een grotere uitdaging, maar geeft ook meer voldoening als het allemaal lukt. Zowel aan de opticien als de klant.
