De vastzittende lens
Enige tijd geleden kwam laat in de woensdagmiddag een drietal dames mijn winkel binnen. Moeder en twee dochters. Of ik even naar de ogen van de jongste dochter wilde kijken. Wat mij meteen opviel was de roodheid en sterke tranenvloed. Ze kon de ogen nog maar op een kiertje openhouden en had erg veel pijn. Ook viel me meteen op dat ze zich, voor een ongeveer veertienjarige, erg groot hield en de klachten juist sterk bagataliseerde. Ze vertelde me dat ze op een van de Friesche eilanden wonen, en de zaterdag ervoor haar eerste setje zachte lenzen had gekregen. De opticien die de lenzen had geleverd was vanaf die zaterdag gesloten wegens vakantie, en ze waren nu op doorreis naar Parijs.
De dames hadden zes jaar geleden een nare echtscheiding meegemaakt en dit was de eerste keer dat ze, na hard sparen, op vakantie zouden. Wat er ook gebeurde, de trein (18:00) moest gehaald worden. Het was inmiddels kwart over vijf en haast was geboden.Tijdens het onderzoek met een spleetlamp, dit is een soort microscoop voor het bekijken van ogen, zag ik een paar zachte lenzen die muurvast op het oog gezogen zaten. Er was geen beweging op te krijgen en het hoornvlies was oppervlakkig beschadigd. Het oog was erg rood en de oogleden waren opgezwollen.
De lenzen moesten nu uit. Wat ik ook probeerde, ik kon de lenzen niet te pakken krijgen omdat de jongedame door de pijn de ogen niet open kon krijgen en zich steeds losrukte als ik aan haar oog kwam. En als ik de lens te pakken had dan zat die zo vast dat het uitnemen niet lukte. De enige manier was om de ogen te verdoven en de lenzen dan uit de, beter open te houden ogen, grijpen. Er moest een oogarts aan te pas komen. Gezien de omstandigheden belde ik direkt naar het ziekenhuis. Er was geen oogarts meer en men oordeelde dat dit ook niet een spoedgeval was waarvoor de oogarts van dienst opgetrommeld diende te worden. Bovendien zouden ze dan toch nog de trein missen.
De assistenten vertelde me terloops dat ze begrepen had dat een van de oogartsen een speciaal plekje in zijn hart had voor het Friesche eiland waar die dames vandaan kwamen, en die man woonde in Leeuwarden nog ook . . .
Ik begreep de hint. Deze oogarts stond bovendien bekend als een zeer vriendelijke man die altijd klaarstond voor zijn patiënten. Ik zocht meteen naar zijn nummer. De man was net thuis en moest diezelfde avond nog weg. Hij zat (het was half zes) net te eten. Toch mocht ik komen. We reden direkt naar zijn huis. De oogarts liep al kauwend met ons naar zijn praktijkruimte en verdoofde de ogen. Daarna pelde hij de lenzen van de ogen af. Wat gaat dat een stuk makkelijker als je verdoving gebruikt ! Hij deed zalf in haar ogen en gaf haar een tube mee, die ze nog een paar dagen moest gebruiken. Uiterst vriendelijk nam hij afscheid, zonder naam of ziekenfondsgegevens genoteerd te hebben. Aardige man !
Net op tijd zette ik de dames af op het station.
De moraal van dit verhaal is dat een zeer aardige oogarts voor deze drie vrouwen een belangrijk evenement kon redden. Hij begreep dat dit belangrijk genoeg was om zijn privétijd aan te besteden. En dat je lenzen die alleen voor overdag dragen geschikt zijn, niet 's nachts in moet houden.
Als optometrist vind ik dat de opticien die de lenzen leverde zorgvuldiger had moeten controleren of deze klant haar lenzen goed uit kon nemen. Ik de hectiek van de laatste dag voor je vakantie, wanneer vaak extra veel klanten langskomen, mag je juist dit niet vergeten, helemaal niet als er in je omgeving geen andere optiekzaken zijn die problemen kunnen opvangen.
